Bejcowe szeregi

Tempo postów trochę zwolniło ostatnio, ale to dlatego że nie ma sensu pisać dla samego pisania. Zagrałem ze dwa razy w Rampanty (raz Smoka, raz Lwa) i ostatnio jeszcze w Sagę w ramach zapoznawania się z systemem. Mimo że wejście do najtańszych nie należy - 200 zł za same dwie podstawowe książki, figurek nie liczę bo i tak już mam - chyba jednak się przełamię; sam system nie jest tak złożony jak mi się poprzednio wydawało, i nie planuję zastąpić nim Rampantów (skala obu gier jest bardzo podobna), raczej od czasu do czasu pokombinować przy stole w trochę inny sposób. Najważniejsze że jest spora grupa ludzi którzy w to grają, więc nie będę musiał nikogo namawiać.


Z rampantowych gier pyrgnąłem raz z Łukaszem i drugi raz z Sebastianem (który to właśnie zapoznawał mnie z Sagą). Gra z Łukaszem ułożyła nam się w fabularną kontynuację poprzedniego starcia: Magister Adalbertus poprowadził posiłki z Miragliano na poszukiwanie zaginionego w boju Adriano Celentano. Wybraliśmy scenariusz "The Fugitive" z Liona, ja byłem obrońcą (czyli poszukującym ukrywającego się zbiega), Łukasz atakującym.

 

 

W ramach fabularyzacji tej gry nie wziąłem swojej ciężkiej kawalerii, a dowódcą uczyniłem samego Adalbertusa.

Niestety, mimo początkowych sukcesów w rzutach na rozkazy, zanim zdążyłem przeszukać wszystkie skrawki terenu w których Adriano mógł się ukrywać, zielonoskórzy Łukasza zdążyli związać moje oddziały walką, a dzięki sprytnym manewrom i udanym rzutom na czary moje siły dość szybko stopniały. Do tego w krytycznym momencie zapomniałem że moi konni sierżanci mają możliwość kontrszarży :( Koniec końców, Magister Adalbertus znów został praktycznie sam na placu boju. Rozejrzał się po pobojowisku, pokręcił głową i westchnął z rezygnacją:

- Nie mam już siły do tych Tileańczyków... Wracam do Altdorfu.

Po czym machnął ręką i teleportował się z pola bitwy.

Z Sebastianem graliśmy klasycznego Liona. Mimo anachronicznego doboru sił (nasze historyczne bandy dzieliło na oko tak z 300 lat) gra była dość wyrównana. Do legendy przejdą wyczyny sebastianowego wodza i jego przybocznych ciężkich kawalerzystów, którzy kilka razy ścierali się z moimi kondottierami. Wyczyn godny podziwu tym bardziej że tym razem wziąłem sobie rozpiskę z książki ;) A w rozpisce "Condottieri" są dwa oddziały ciężkiej jazdy. Mimo braku "przegiętych" bidowerów grało się tym całkiem fajnie. Możliwe że kiedy na drodze orkowo-goblińskich najeźdźców staną, roszczący sobie prawo do miragliańskiego tronu, bracia Vercotti (kto nie kojarzy - niech sobie przypomni) - właśnie taką rozpiską będę grał. Zobaczymy.

 

Poza tym - dalej sobie maluję. Im więcej figurek mam pomalowanych, tym większy zapał mnie nachodzi ponieważ jest realna szansa że całkiem niemałą, uniwersalną armię na późny XV w. łamany z fantasy będę miał skończoną w okolicach wakacji, może nawet wcześniej :)

I właśnie na malowaniu postanowiłem się skoncentrować w tym wpisie. Otóż na różnych grupach na które zaglądam na fb wciąż przewija się ten sam temat: "jak już pomaluję to będziemy grali że ho ho". Tyle że z tym malowaniem to różnie bywa. Ale do bejc spod szyldu Army Painter wciąż się podchodzi jak do trędowatego - a moim zdaniem bardzo niesłusznie. Spróbuje zatem przybliżyć jak wygląda proces grupowego malowania figurek czysto do grania, w moim skromnym i na pewno niedoskonałym wykonaniu.

Tak się prezentują figurki przygotowane do malowania. Jak widać są już naklejone na docelowe podstawki i zapodkładowane z aerografu - lekko, ważne żeby podkład na samej figurce utworzył jednolitą cienką warstwę. Żeby sobie ułatwić malowanie i bejcowanie mocuję podstawki na "pritta" do różnych starych nakrętek.

 

Figurki pomalowane. Bez większych kombinacji i bez jakiejś szczególnej precyzji. Oczywiście warto pamiętać gdzie bejca będzie się zbierać a skąd spłynie, w związku z czym które miejsca będą bardziej widoczne, a które mniej - po 2-3 testowych figurkach można już wyczuć o co chodzi.
Jeszcze słówko w temacie kolorów: otóż specjalnie wybrałem takie dość jasne ale nie wybledzone. Bejca siłą rzeczy przyciemnia trochę kolor na który się ją kładzie, więc jeśli będzie on zbyt wybielony to wyjdzie na brudno-szaro, a chodzi o to żeby jednak żółty był żółty a niebieski - niebieski. Na powyższych zdjęciach kolor który wybrałem na niebieski jest troszkę za ciemny i za bardzo wpada w ultramarynę, ale i tak był najlepszy z tych którymi dysponowałem w chwili malowania.
Jeśli się przyjrzeć to widać że nie malowałem klamerek, jakichś paseczków, zapięć itp. detali. Figurki będą walczyć przede wszystkim w oddziałach, a na stole takich pierdółek nie widać, więc po co tracić na nie czas?
Staram się również trzymać tych samych kolorów na te same elementy, przynajmniej w obrębie grupy którą mam na warsztacie w danym momencie. Czyli np. wszystkie elementy skórzane mają ten sam kolor, podobnie drewno, twarze i dłonie, płótna itd. Wszystko po to żeby nie tracić czasu na dobieranie i zmienianie farb na palecie.
Jeźdźców i konie malowałem oddzielnie i skleiłem dopiero po wyschnięciu farby.

Jeszcze jeden ważny etap - posypka na podstawki. Daję ją dopiero po pomalowaniu, żeby nie musieć uważać za bardzo przy malowaniu butów. Posypka nie może być zbyt drobna, bo bejca może jej dobrze nie wycieniować. W dodatku musi mieć odpowiedni kolor - znów, jak w przypadku farb, niezbyt ciemny, ale też i nie za intensywny. Nakładam ją tak że na podstawce rozprowadzam wykałaczką superglue (najtańszy jaki mogę znaleźć, idzie tego sporo więc nie ma co przepłacać) i zagrzebuję ją w widocznym na zdjęciu pojemniku. Wyjmuję, otrząsam nad pojemnikiem i odstawiam na godzinę. Po godzinie za pomocą pipetki, takiej z apteki, zakraplam od góry fixerem - może być ten widoczny z AK Interactive, albo dowolny inny najlepiej według receptury Miga Jimeneza, czyli z Ammo albo z Mig Productions :D Te fixery ładnie się rozpływają więc wystarczy dosłownie 3-4 krople na podstawkę w różnych miejscach. Potem odstawiam to na cały dzień (albo noc) żeby porządnie wyschło - i figurki są gotowe do bejcowania.

Po bejcowaniu. Te konkretne egzemplarze bejcowałem za pomocą pędzla - sztuczka polega na tym żeby bardzo dokładnie i obficie nasmarować całą figurkę, ale trzymając nad puszką z bejcą, żeby nadwyżka od razu mogła skapnąć z powrotem. Oprócz tego bejcuję figurki w krótkich seriach po 2-4; kiedy skończę nakładać bejcę na ostatnią z serii, wycieram pędzel (używam do bejcy rozmiaru 6) i wracam do pierwszej figurki z serii żeby zebrać nadwyżki bejcy które potrafią z figurki spływać jeszcze kilka minut. Jeśli widzę że gdzieś na figurce bejca zebrała się np. w załamaniu rękawa albo pół twarzy jest dokumentnie zalane, zdejmuję nadwyżkę małymi dotknięciami wytartego pędzla - nigdy maźnięciami (mam nadzieję że jasno to opisuję :D ).
Używam do wszystkiego bejcy Army Painter Strong Tone. Pobejcowane figurki zostawiam na ok. 24 godziny.

Kolejny etap, który wprowadziłem w momencie zainteresowania się ponownie systemami typu KoW; magnesowanie. Nie używam magnesów neodymowych, zamiast tego preferuję folię magnetyczną. Jest co prawda dość gruba (ok. 1 mm), ale podstawki Mantic Games które stosuję do tych figurek są z kolei trochę cieńsze od "standardowych" GW, więc summa sumarum wychodzi podobnie.
Podstawkę smaruję od spodu wspomnianym tanim cyjanoakrylowym superglue i po prostu stawiam na rozłożonej folii, dociskająć lekko. Po wyschnięciu odcinam folię skalpelem równo z podstawką i z powrotem przyklejam figurkę na pritta do nakrętek.
Na zdjęciu powyżej trzech piechurów po prawej już ma przyciętą folię.

Brzegi podstawek maluję jednolitym dla armii kolorem, a na figurki nakładam matowy lakier. Tu sobie trochę dodaję pracy, bo zamiast psiknąć mat z aerografu bądź spray'a nakładam go pędzlem, a to dlatego że wszystkie elementy metalowe zostawiam z połyskiem który zostaje po bejcy. Z daleka bardziej mi się tak podobają ;)
Kiedy już wszystko ładnie wyschnie, odklejam figurki z nakrętek i biorę się za "trawkowanie".

Używam dwóch rodzajów "zieleniny", oba od Gale Force 9. Jedno to tzw. "undergrowth", czyli taka gąbkowa drobnica - świetna na krzaki, drzewka itp. Ja naklejam ją bezpośrednio na podstawkę. Druga to zwykła trawka elektrostatyczna.

Tym razem używam białego kleju introligatorskiego, czyli takiego trochę gęściejszego PVA - lekko rozcieńczam go wodą i nakładam pędzlem w kilka miejsc, po czym zagrzebuję w pudełku z posypką, lekko dociskam i odstawiam do wyschnięcia. Po ok. godzinie delikatnie i dokładnie przecieram podstawkę dużym suchym i miękkim pędzlem, koniecznie nad rozłożoną kartką. Robię to ruchami przypominającymi odkurzanie jakiejś delikatnej rzeczy, żeby mi ta posypka nie latała po całym pokoju. A kiedy już tak odkurzę wszystkie figurki, resztki z tej kartki zsypuję z powrotem do pudełka i powtarzam zabieg z drugą "zieleniną" - tym razem jest to jasna trawka elektrostatyczna.
Nakładam ją obok już przyklejonej posypki gąbkowej, zawsze dbając o to żeby na podstawce widoczne było w paru miejscach podłoże - tak jest, wydaje mi się, naturalniej.

I już - posiłki dla Miragliano mogą dołączyć do kolegów na półce :)